á
â
ă
ä
ç
č
ď
đ
é
ë
ě
í
î
ľ
ĺ
ň
ô
ő
ö
ŕ
ř
ş
š
ţ
ť
ů
ú
ű
ü
ý
ž
®
€
ß
Á
Â
Ă
Ä
Ç
Č
Ď
Đ
É
Ë
Ě
Í
Î
Ľ
Ĺ
Ň
Ô
Ő
Ö
Ŕ
Ř
Ş
Š
Ţ
Ť
Ů
Ú
Ű
Ü
Ý
Ž
©
§
µ
Zawarta w utworze tym historia ma formę rozbuchanego monologu narratorki, który oscyluje wokół trudnego życia w epoce późnego kapitalizmu. Zagłębiając się w lekturze można odnieść wrażenie, że główna jej bohaterka jest kobietą raczej lękliwą, (...) bez jasno postawionego celu w życiu. Jest osobą bezrobotną (co odrobinę dziwne, bo przecież za coś trzeba funkcjonować?), której kontakty ze społeczeństwem nastręczają trochę problemów. Ma ona jednak w sobie przemożną chęć tworzenia, choć zdaje sobie sprawę z tego, do jak karkołomnych zadań należy pisanie i jaki jest zazwyczaj odbiór tych „wytworzonych w pocie czoła” treści. „Pustostany” to wbrew pozorom bardzo pouczająca książka. Pani Kotas w doskonały sposób przedstawiła w niej rzeczywistość, w której wszyscy funkcjonujemy z jej wszelkimi ułomnościami i przywarami. Jest to obraz zarazem smutny, jak i wzruszający, odrobinę groteskowy, w dużej mierze także surrealistyczny. Taki stan rzeczy nie powinien czytelnika szokować. W obecnym bowiem świecie nie ma niczego pewnego. Z każdym kolejnym dniem ta rzeczywistość może wyglądać dla nas zupełnie inaczej niż dnia poprzedniego.
„Pustostany” zatem są opowieścią o funkcjonowaniu w świecie różnych iluzji i pragnień, a również o tym co jesteśmy w stanie w życiu zaakceptować, a z czym nam jest bardzo trudno się pogodzić, bo życie to jest tylko i wyłącznie w naszych rękach i nikt za nas w bardzo wielu ważnych kwestiach nie podejmie tej jedynej właściwej decyzji.